شعر محلی سری (1)
وقتي خامبه حرف دل بزنم نيمه مجاز
وختي که شوني زمر تا بييرم زوون گاز...
مر کلاغ چينده مميز،انه خط زنده مه شعر
چنده اينجه بکشم مميز وشيل ناز؟!
اينجه هرکس سراده شسه کيجاجان راحته
د کرور چاپ بونه شعر بي جواز و با جواز
------------------------------------------------------
دادار مِنزِل مازِرون اَلبِرز ديوار خِزِر مِه آبِرو بَركِتِ
هِوا شِوار وِنه خاكِه اَمِه مار خِدايا تِه اَمه مار خارخاري دار
خانه ام مازندران البرز شده ديوار آن آبرويم شد خزر از بركت دادار آن
هوايش نرم باراني و خاكش مادرمان خدايا تو نگهداري كن از اين مادرمان
مجيد صالحي ملقب به صالح
وَنوشِهْ رِه گِمـِّهْ چييِهْ تِهْ دامِنْ چاكْ ؟ نُوروُز بييَموُ نَظِر دارْنـي سُويِ خاكْ
تُوپَنْجْرُوزِهْ عُمْرْدارْني،تِرِهْ چييِهْ باك؟ هَرْكَس بِدَني كَم بِزيسْتِهْ،هَسِّه پاكْ
گويم بنفشه را ، ز چه شد دامن تو چاك نوروز آمد نظرت هست سوي خاك
اين پنجروز عمر ترابهر چيست باك؟ هركس كه كم بزيست در عالم هموست پاك
امير پازواري
قالي سَرْنيشْتي،كُوبِ تِريرِهْ يادْدارْ اَمسالِ سيري،پارِوَشني رِهْ ياد دارْ
اَسبِ زينْ سِوارْ دُوشِ چَپي رِهْ يادْ دارْ چَكمِهْ دَكِردي،لينگِ تَلي رِهْ يادْ دارْ
ياد كن چون روي فرشي ،بوريا نيمدار را سيرگشتي ياد كن، بودي گرسنه پار را
زين سواري ياد كن زنبيل وكوله بار را چكمه پوشا! ياد كن پاي پياده خار را
امير پازواري
سَرْرِهْ بَشِسّي،زِلفُونْ رِهْ غيش بِساتي اَلْماسْ دينْگوُئي،دِلْرِهْ خِريشْ بِساتي
هِزارْبيگانِهْ رِهْ، شِهْ وَرْ خويشْ بِساتي مِهْ جا بَرِسي ، خَوْدْ رِهْ دَرْويشْ بِساتي
شستي سروزلف را كردي غيش الماس بدل بريختي ،گشت خريش
بيگانه هزار كس گزيدي چون خويش بر من چو رسيده اي ، شدي چون درويش
امير پازواري
تيـرِنگْ بَديمِهْ كِهْ ويشِهْ نيشْتِهْ بيِهْ بَوتِمِهْ تيرِنْگْ !تِهْ مِدِّعاچِهْ چييِهْ
مِهْ ديمْ سِرْخِهْ ، مِهْ گِرْدِنْ هَلي تي تيِهْ هَرْكَسْ عاشِقْ بوُ،دُونّهْ مِهْ دَرْدْ چِه چييِهْ
بـديـدم من تذروي زار وخستـه درون بيشـه اي تنهـا نشستـه
بدو گفتـم: چه باشـد مـدّعـايت بگـفتـا نيك بنگـر بـا درايت
كه رويم سرخ وگردن هست الوان چنـان اشكوفه اي فصل بهاران
كه رويد بر درخت گوجه بسيار همان آلوچه ي پر بهر وپر بار
هر آن عاشق بود داند سبب چيست؟ فغان ودرد من از كيست ، از چيست؟
امير پازواري
اَمْروُزْ چَنْدْ روُزِهْ ، دوُسْتِ گِموُنْ نِدارْمِهْ وَحْشي بَئيمِهْ دينُ وُ ايموُنْ نِدارْمِهْ
وِنِـهْ شِـهْ بـوُرِمْ ، بَـلِدِاوُنْ نِـدارْمِـهْ شِهْ دوُسْتِ مِنْزِلْ رِهْ مِنْ نِشوُنْ نِدارْمِهْ
نـدارم آگـهي چنـدي ز جـانـان شـدم وحشي نـدارم دين وايمـان
رَوَم بايد به نزدش، نيست رهبان نـدارم من نشـان ، از كـوي ايشان
امير پازواري
---------------------------------------------------------
نچـرم كاها كـردنه ته عـادت
آدم فداها كردنـه ته عـادت
نِمبه مِسّه سيو دسمال بئير دس
چكه سما ها كردنه ته عادت
امـرو بمومه كاكـرون درمبـه
سيو ساينه ته جا آخر وَرمبه
تيسا خشك نونِ خدره‌خرمّبه
نامــرد نـونِّ دكـّل نخـرمبـه
-----------------------------------------------------
هوشته مره پلای سر گنه تن نگار انه
سفره ره جم نکن نور یار سر نهار انه
درانه دساپا هاکن، بور همه ره صدا هاکن
چکه بزن سما هاکن سرزده با وقار انه
تشت بور لگن بیار طبل و دسر کتن بیار
دشمن ور کفن بیار بورده پار و پرار انه
دهره بیار گلن بزن گو ره بور همن دون
خارک پیراهن دکن یار سمن سوار انه
لمتکا و متکا بیار، کاسه و پیلکا بیار
بزکله جونکا بیار مظهر کردگار انه
زهره انه روجا انه نقره انه طلا انه
خنده انه صفا انه جلوه شام تار انه
لینگ نشون گنه انه، دسا دهون گنه انه
دور زمون گنه انه بلبل بی قرار انه
اسپه میها ره بو نرو وارش و وا ره بو نرو
سرد هوا ره بو نرو چرده دوسه دار انه
حجله نشین هلی ره بو ممرز و ولولی ره بو
پج بدا انجلی ره بو ککی و ککی مار انه
غرصه نخر صوا انه روز دهون الا انه
یار نئو خدا انه دلبر غرصه خوار انه
چله شونه هوا شونه ورف شونه میها شونه
چکه شونه سما شونه یار تن کنار انه
سبزه پرس چمن پرس دره پرس همن پرس
مرده در کفن پرس چله سر بهار انه
زردکلا کئی انه سرخ تتی ائی انه
ورف دهون هئی انه باغ انه نپار انه
تازه پچا پچا ره بو ترنه ونوشه ها ره بو
پهلم و گندیما ره بو سوزی سبزه زار انه
درد انه دوا انه عشق انه جفا انه
برمه و ونگ وا انه غرصه بیشمار انه
ظلم دره ستم دره محبت دم به دم دره
غم دره گاه کم دره گاه هزار هزار انه
لاله همن همن انه، سنبل و یاسمن انه
قاصدک چمن انه، سرخ تتی انار انه
حافظ خوش سخن گنه عمر دراز ره بخواه
راسه نمیر بهار انه، کمبزه با خیار انه
این همه ره فنا بوین همه ره نابجا بوین
جای همه خدا بوین عشقه که پایدار انه
حجت دل دماغ دور باته امیدوار باش
عمر ننه زمون ننه گردش روزگار انه
----------------------------------------------------
(1)
لوش كُلُمي دروازِه نَوونُ
كلين بِنِهاِسًپي رازه نوونُ
بُخوشتُ هسكا تازه نَوونُ
نامرد جور تلي سازه نَوونُ
برگردان فارسی:
درچوبي آغل،هيچگاه دروازه نمي شود
زمين سوخته، سبزه زار نمي شود
استخوان خشكيده ديگر جوان نمي شود
درختچه هاي خاردار،جارو نمي شوند نمي شوند
(2)
كيجا سارِه فِرِنگي رِ مونِسُّ
مِ وُرً نيشتُوِ اَميري خونِسُّ
گُني مِ دِلِ درد وِ چونِسُّ
وِ دِل خواس مُن گُمُ ويدونسُّ
برگردان فارسی:
دختر، ساره شبيه فرنگي ها بود
كنارم مي نشست و اميري مي خواند
تو گويي او از درد دل من چگونه خبر داشت
اگر چه دلش مي خواست، اما من مي گويم او مي دانست
(3)
صباحي سر دريو بوي طلاهي
اوي دله زنجير بنسِّماهي
بزونن تخت و بشتنصراحي
خيال مُني انجه هاكردِ شاهي
برگردان فارسی:
صبحدم دريا طلايي رنگ مي شود
در درون دريا ماهيان چون زنجيري به هم پيوستند
تختي بر پا كردند و صراحي گذاشتند
درخيالخود، من پادشاه آنجا بودم
(4)
نيمام مِن، يگانِهِ رستمدار
نيما وُرو ،شَهرآگيم تَبار
هنَرِ مني ونِ مِ نوم دار
كلين نيم ، تَشِ كله سُرِكل مار
برگردان فارسی:
من نيما هستم يگانه رستمدار
از نسل شراگيم نام آور و كماندار
هنر من باعث شهرتم مي شود
خاكستر نيستم ،بلكه چوب آتشين اجاقم
------------------------------------------------------
خیلی قشنگههه....
اینو اینطوری شنیدم:
مبل سر نیشتی، پید نمد ره یاد نکن..
سرمایه دار بئیی،فقیری ره یاد نکن
تهرانی زبون یاد بئیتی، مازرونی ره یاد نکن..
چهار نفر رفق بئیی،گته کچیکی ره یاد نکن..
ته وضع خار بیه،شه رعیتی ره یاد نکن..
ته کت و شلوار نو بیه،احوالپرسی ره یاد نکن...
وقتی که راحت مجنی،لینگ تلی ره یاد نکن..
زرد نارنگی خرنی،تابستونه ترش هلی ره یاد نکن..
هر کجا نیشتی،شه رفق یاد نکن...
-------------------------------------------------------
چاربیداری کمه شبگیر به شبگیر دست ره یاسه بورده دوش ره زنجیر
دتردارونه دل ره بخره تیر منه مرد جوون ، زار زار بیمه پیر
-----
ته بالای تلار من در زمینم ته نارنج قلم من در کمینم
چله ره ول هاکن نارنج بچینم صد و سی تا خش ره ته رو دچینم
-----
لمپا که کم سوئه یک عیبی دارنه فتیله کتاهه یا نفت ندارنه
شما بورین بوین یوری کیجاره اتی نفت دکنه امه لمپاره
-----
خورده وچه بیمه مر نیه حالی همه فکر زن و من فکر بازی
اسا هم که مره بهییه حالی مله کیجائون بهینه خالی
-----
چچی گنی مره اشنونه مه دل بالا مله خوندنه مست بلبل
مست بلبل بخون یک حال دیگر مه دل دره درد امیر و گوهر
-----------------------------------------------------
مه دل تنگه سر هادِ شه صدا رِ ...
مه دل تنگه سر هادِ شه صدا رِ
بزن ساز و دم هادِ لله‌وا رِ
ته جا بلبل گلي به گلي نونه
ته نخوندي پيله ، پاپلي نونه
بي ته لاله و لمپا سو ندنه
...ونوشه اسبه بونه ، بو ندنه
بهار وائه پيغومِ پِه اني
هلي اسبه جِمه رِ دوجني
بهار گله‌ي بچا بچايي
ميا گيرنه مه دل ته بي‌صدايي
خل توم گوم بيمه ، مه ويشه تِئي
نوج بزه پيتومه ، مه ريشه تِئي
برو بي ته سو آ صفا ندارنه
تناري گلي ونگا وا ندارنه
مه دل تنگه دم هاده لله وا رِ
بزن ساز و دم هادِ شه صدا رِ
مه دل تنگه سر هادِ شه صدا رِ
-------------------------------------------
شعر های عاشقانه مازندرانی
مه یار قهر بکرده نخرنه غذا//دستمال دست هیرم هاکنم عزا
همه یار بهیتنه شه دل رضا // من بورم یار بهیرم با جنگ و دعوا
کیجا وَنگ دِنه شِه سِره سیکاره//ریکا به صحرا گِنه مِن تِه بِلاره
//الهی سیکا مَرگی دَکِفه شِماره//مردم ریکا نَوءِ مِن تِه بِلاره
سه پنج روز پونزِه بیِه تِه نِمویی /تیرِماه سیزّه بیه ته نمویی
///مرِه وَدِه هدایی سَرِخرمِن /خرمِن کَربزه بیّه ته نمویی
بپیسه آسمونه مونه مه دل//کاشم بزوهه نون مونه مه دل
سوایی تا نماشون برمه کنه//غریبه آدمونه مونه مه دل
ته ره باتمه نپوش مل مله جمه
تره باتمه نشو کوهیه خانه
فردا باهار وونه کوهی شونه کوه
تیناری رختخواب چش نشونه خو
تیناری رختخواب چش نشونه خو
=====================================
با درود
لمیک بزه هلا بیمه ته بردی
درسی هسکلا بیمه ته بردی
لمیک/همون بیده که به چوب میزینه و از درون چوب رو سست و تهی میکنه
هلا/ منظورش چوبه که تو خانسازی ازش استفاده میشه
هسکاه/ هم همون استخوان هستش که کنایه از لاغری مفرد هست انسانی که خیلی لاغر باشه
اما کل ماجرا
میگه از وقتی که تو رفتی دیگه سست و و کمرم شکسته شده و رمقی برام نمونده
تو رفتی برام روشنی یا همون عشق و مهرو وفا بیاری
بیا که از نبودت دیگهحس زندگی درمن بی معنی شده
راستی ناز گرامی شما بچه کجا هستی انگاربچه بهشهر یا نکا و انطرفی باید باشی
خیلی خوشحال میشم بیشتر از شما بدونم
کچل و ورزاره دوندم ازل
کچل پیش بناله من ونه دنبال
مه لینگ تیل بیته خوام بورم نفار
اتی دم بزنم تا تن باوه خار
